Laos en Thailand

Ola chickos and chikitas,

Hier zijn we weer! we hebben jullie de vorige keer een stukje meegenomen door Laos. Tot aan aankomst in Nong Khiaw. Een prachtig plekje aan de rivierbedding tussen de bergen. Lekker zwemmen in de rivier, heerlijk Indiaas eten en een pittige klim van anderhalf uur omhoog naar een viewpoint op een van de rotsformaties. Onder het genot van de stilte hebben we daar lekker zitten genieten van de uitzichten, een ananas aangesneden en een boekje gelezen. Ook kwamen Jean en Helene uit ons guesthouse voorbij. Jean, een man van 71 jaar, heeft de afgelopen dertig jaar ieder jaar een half jaar gereisd. 'Hoe doe je dat?' was onze vraag. Hij antwoordde met een wedervraag: 'waarom niet?' oftewel: er is geen reden om dingen te laten als je die graag wil. Laat angsten je leven niet beheersen. Een wijze les, en een moeilijke in een samenleving als Nederland, waar we gewend zijn in zorgen te denken. En daarom een grote uitdaging.

We verruilden Nong Khiaw voor Muong Ngoi. Een plekje stroomopwaarts de rivier waar we alleen met de boot konden komen. Het plan was een nachtje, maar poh, wat een pracht plekje! (dat werden er twee). Een bungalow met twee hangmatten aan de rivier. Het was een klein plekje, dus al snel kenden we alle reizigers die zich daar bevonden. Met z'n allen werd het een hele gezellige avond.

Na nog een mooie wandeldag namen we weer de boot om onze reis te vervolgen. In de boot zat ook een Nederlands gezin met een zoon uit groep 4 en hun dochter uit groep 6. Vijf maanden op reis. Wat was de reis een verrijking voor deze kinderen! Ze waren niet verlegen en legden heel makkelijk contact met anderen (in het Nederlands of Engels). Het gezin had een hechte band en praatte open over emoties. De kinderen vonden alles wat ze tegenkwamen interessant en ze vonden het heel leuk om veel nieuw eten te proberen. En al die vragen van kinderen houden je scherp. Heerlijk om de wereld door de ogen van een kind te zien.

Luang Prabang, de tweede grootste stad van Laos. doordat er geen hoogbouw is en je de stad in twintig minuten doorloopt, voelt het net als een groot dorp.
Hoogtepunt van Luang Prabang waren de Kuang Si Falls: azuurblauwe watervallen met allemaal gelaagde cascades (zie foto's bij het verslag). Vol verwondering hebben we uren naar haar schoonheid gekeken. We hadden van iemand gehoord dat de mooiste plek om te zwemmen aan de andere kant van een hek was. Dat was natuurlijk niet voor niks af gezet, maar ach... We zijn nog jong en onbezonnen hè? Toen we over het hek klauterde, gebeurde er iets met Greg, een Aussie die we die dag hadden leren kennen. Hij kreeg een epileptische aanval, midden op de helling... Levensgevaarlijk. Gelukkig reageerde Nicole als een echte pro. De rest van de groep bekwam weer een beetje van de schrik. En met zijn allen pakten we het goed op. Geen zwempartij meer achter het hek dus.

Een van de jongens uit de groep kwam uit Israël. Israëliërs gaan vaak reizen na hun dienst periode, om de oorlog te verwerken. De jongen was zichtbaar zwaar getraumatiseerd.
Hij vertelde dat hij tijdens zijn dienst periode zijn telefoon niet mocht meenemen naar meetings. Zelfs de batterij er uit halen was niet genoeg: dan kan er via de telefoon nog steeds afgeluisterd worden. Dat wakkerde onze interesse voor 'Citizen four' de docu over whistleblower Edward Snowden. Blijkbaar wordt al je data (ieder appje, sms'je, facebookbericht, telefoongesprek, iedere plek waar je je bevindt etc.) bewaard en opgeslagen. De NSA heeft een gigantische databank waar ze al deze gegevens van iedereen in bewaren en zo kunnen opzoeken. Deze info wordt gebruikt om consumeergedrag van mensen te beïnvloeden, maar kan voor zoveel meer gebruikt worden. Creepy.

Iedere ochtend loopt een stoet monniken door de straten van Luang Prabang om voedsel te verzamelen. Mensen zitten klaar met rijst en ander voedsel om hen dit te geven. Monniken werken namelijk niet, dus zijn voor voedsel volledig afhankelijk van de goedheid van anderen. Waarschijnlijk de reden dat monniken hier wel kunnen bestaan en in NL niet.

Tijd om door te reizen naar Thailand. Na een lange reis van 15 uur maakten we een tussenstop in Udom Thani. Hier gingen we naar de bios: 'The Avengers', de enige Engels gesproken film. Een film waarin Amerikaanse superhelden een Oost-Europees land bevrijden van diens onderdrukkers... Heeft dat iets te maken met de situatie nu met Rusland? De VS probeert zich waarschijnlijk neer te zetten als 'good guy', zodat mensen hun acties in de toekomst niet snel zullen afkeuren..

Volgende busrit van 15 uur en we kwamen aan bij de haven. Bleek dat we bij de verkeerde haven waren voor de Ferry naar Ko Kut.. Dan maar eerst naar Ko Chang.

Op Ko Chang hebben we onze eerste kokosnoot uit de boom gehaald en geopend. Dat was nog best een karwei en alle instincten en creatieve ideeën kwamen in ons los. Na al dat gekluns gaf het proeven van die eerste druppel kokoswater ons een trots gevoel. Nu zijn we een week en 10 kokosnoten verder.

Op Ko Chang hebben we verder veel mooie strandplekken bezocht en lekker in onze boeken gelezen. We zijn heerlijk tot rust gekomen, precies de voorbereiding die we wilden voor de Vipassana.

Na een dag of 5 gingen we door naar Ko Kut. Van zichzelf al een rustig eiland, maar nu ook nog eens laagseizoen. Gelukkig vonden we een leuk guesthouse dat open was. Hier leerden we een leuke groep backpackers kennen, waaronder Tom, een Engelse jongen die toevallig ook de Vipassana heeft gedaan. Hij zei dat het belangrijk is om in het heden te leven. Niet naar het verleden of de toekomst te verlangen, zoals we dat in het westen zoveel doen. Laat materialen en momenten los. En geniet van het heden, doe wat je nu wil doen.

Marco, een Italiaanse man, vertelde dat de nieuwe generatie in het westen geen ambacht meer kent en geen kunst meer maakt, in wat voor vorm dan ook. Weinig mensen zingen of schilderen nog uit het hart. Wij herkennen dat. Op Java zagen wij dat iedereen naast of voor zijn werk goed was in ten minste één vorm van kunst: muziek, dans, schilderen beeldhouwen of batikken. Het creëren van kunst was een hele belangrijke manier om gevoelens te uiten. En wat Marco benadrukt: er is een verschil tussen een meubel of schilderij dat met passie is gemaakt, en een meubel of doek dat op de lopende band geproduceerd is in de fabriek. Herkenbaar voor ons. En we hebben het er de afgelopen tijd juist over dat we graag zelf van pallets bankjes willen maken voor in de tuin, onze tuinmuren willen schilderen en meer kleurrijke schilderingen of andere decoratie willen maken voor in huis.

Tijdens onze reis delen we veel ervaringen met andere reizigers en hebben we het veel over wereldpolitiek, voeding, filosofie en andere interessante onderwerpen. Leerzaam, maar we merken wel dat we soms wel eens het close contact missen dat je met vrienden hebt. Het is dan ook erg leuk om zo nu en dan eens van jullie te horen hoe het daar is.

Overall hebben we in Ko Kut regelmatig aan het strand gezeten, vuurvliegjes gezien, gouden oude liedjes bij een uitgedroogde waterval gezongen en sollicitaties de deur uit gedaan.

We zijn langzamerhand steeds meer bezig toekomstplannetjes te maken voor als we terug komen. We willen wel nagenieten van de reis als we terug zijn, maar niet blijven terug verlangen en het als iets negatiefs ervaren om terug te zijn.
Daarom kleine en grotere plannen om naar uit te kijken voor na terugkomst: van onze tuinmuren schilderen tot meedoen aan KIKA kinderkamp tot het starten van een nieuwe opleiding.

Morgen is onze laatste dag op Ko Kut, deze willen we graag met zijn tweeën doorbrengen en lekker ontspannen. Daarna begint de reis met enkele tussenstops naar Jakarta, waar we 20 mei starten met de tiendaagse Vipassana stilte meditatie. Ons dagritme zal van 4 uur s ochtends tot 10 uur s avonds zijn. Om 6 uur s ochtends krijgen we een kleine portie ontbijt, om 12 uur een kleine portie lunch en om 17 uur een kopje thee met een stukje fruit. We slapen op een matrasje op de vloer en het is niet toegestaan om te praten, schrijven of lezen. We mogen elkaar niet aanraken en zelfs geen oogcontact zoeken. We mogen geen dieren (dus ook geen muggen) doden. Geen overbodige luxe dus. Waarom doen we dat? In eerste instantie simpelweg omdat we benieuwd waren hoe het is om stil te zijn. Maar gaandeweg onze reis hebben we steeds meer mensen gesproken die het al eens hebben gedaan. Zij kwamen allemaal zo wijs op ons over en vertelden heel veel geleerd te hebben van de Vipassana. Zij vertelden dat ze hadden geleerd om zich sterk bewust te worden van het sóórt gedachte of gevoel dat je hebt (bijv boos, angstig, trots). Je staat daar even bij stil en vervolgens focus je je weer op je ademhaling. Je leert dat je ook maar een mens bent en dat je dat soort gedachtes nu eenmaal hebt, maar je laat je leven er niet door controleren. En velen vertelden ons dat ze veel zelfverzekerder werden, doordat ze de Vipassana helemaal op eigen kracht zonder hulp van anderen hebben gedaan.
We gaan het meemaken. Daarover kunnen we jullie een volgende keer meer vertellen uit onze eigen ervaring!

Dan nog een huishoudelijke opmerking: Van velen van jullie begrepen we dat ze niet door hadden dat er bij de verslagen foto's staan. Deze kun je normaalgesproken vinden onder de verslagen. Nu is de fotoruimte echter vol. De foto's bij dit verslag zullen dus op Facebook verschijnen. Veel kijkplezier ;)

Bedankt lieve vrienden en familie, voor het lezen van ons verhaal.